Listopadowy Dyskusyjny Klub Książki
Listopad to czas melancholii, ale też dobry okres na zastanowienie się nad sensem i celem życia. Lektura – omawiana na 10. spotkaniu DKK – jak najbardziej zmusza do refleksji. Anand Dílvar w swojej powieści „Niewolnik. Jak przebudziłem się do życia" opowiada nam historię uwięzionego w swoim ciele sparaliżowanego mężczyzny, który nie może nawiązać kontaktu z otoczeniem i leżąc w szpitalnym łóżku, zaczyna analizować swoje dotychczasowe życie. Uświadamia sobie, że jego dotychczasowe życie było tylko pozornie pozbawione więzów, że nie był wolnym człowiekiem, nie umiał docenić własnej niezależności i żyć w zgodzie z samym sobą...
Dopiero podróż do wnętrza samego siebie pokazała mu, że aby być w pełni wolnym człowiekiem powinien: nauczyć się wybaczać, przestać rozpamiętywać przeszłość i stwarzać krępujące go więzy. Powieść Ananda Dilvara to nic innego, jak emocjonalna podróż do wnętrza samego siebie. Książka dobitnie uświadamia czytelnikom, że odpowiedzi na pytanie „Jak żyć?" potrafią udzielić sobie sami – wystarczy jedynie wsłuchać się w samego siebie i mieć wiele cierpliwości oraz miłości do świata, ludzi i oczywiście siebie.
„Niewolnik. Jak przebudziłem się do życia" to międzynarodowy bestseller sprzedany w liczbie ponad 2,5 mln egzemplarzy i przetłumaczony na 15 języków. Na sukces książki złożyły się bez wątpienia mądre sentencje i trafne przemyślenia głównego bohatera, czyniąc z niej prawdziwą „odę do życia" oraz „manifest o psychologicznej i duchowej wolności". A oto niektóre z nich:
„Tak naprawdę poczucie winy jest tylko lękiem wynikającym z faktu, że będąc dzieckiem, mógłbyś umrzeć, gdyby rodzice cię odrzucili. Oni wykorzystywali poczucie winy, aby zmusić cię do robienia tego, co uważali za słuszne."
„Wzbudzanie poczucia winy jest doskonałą metodą kontrolowania innych ludzi."
„Bóg jest w dobrych ludziach, którzy się o nas troszczą."
„Ponieważ jesteśmy wolni, to sami tworzymy własną przyszłość poprzez decyzje jakie podejmujemy. Przeznaczenie nie istnieje. To my kreujemy swoją przyszłość – każdego dnia i w każdym momencie."
„Przebaczenie nie jest samym aktem, lecz zrozumieniem. Gdy zdajesz sobie sprawę, że wszyscy staramy się postępować jak najlepiej, zwykle mamy dobre intencje i dążymy jedynie do tego, co uznajemy za szczęście, wtedy rozumiesz, że nie ma nic do przebaczenia.
A jeśli ktoś krzywdzi celowo?
Prawdopodobnie robi to dlatego, że sam został skrzywdzony w dzieciństwie. W takiej sytuacji można mu tylko współczuć, nieprawdaż?"
„Wszyscy mamy w sobie siłę, która przeprowadza nas przez najgorsze momenty w życiu [...] Wciąż radzimy sobie z bólem związanym z utratą tego, co kochamy. [...] Musimy starać się zrozumieć, że boli nas dlatego, że jesteśmy wrażliwymi i kochającymi istotami. Gdyby nic nas nie obchodziło, nie odczuwalibyśmy bólu, ale też stracilibyśmy największą radość życia: kochanie innych."
„Ludzie, którzy mówią, że cierpią przez miłość, tak naprawdę cierpią, gdyż wierzą, że osoba, którą kochają, powinna robić to, czego chcą... a to jest arogancja. Człowiek, który cierpi, ponieważ uważa, że jego ukochana osoba powinna zaspokajać jego potrzeby, jest samolubny. To co ludzie nazywają miłością, przypomina raczej kontrakt biznesowy, który głosi: „Zgadzam się na miłość pod warunkiem, że będziesz taki, jak zechcę i będziesz robić to, co chcę". Prawda jest taka, że miłość jest wolna. Niczego nie żąda, nie chce zmieniać drugiej osoby, nie jest zaborcza i nie stawia warunków."
„Oto największa moc, jaką dysponują ludzie: zdolność do decydowania, jak zareagują na to, co życie stawia im na drodze. Nie możesz kontrolować tego, co dzieje się wokół ciebie, ale możesz zdecydować, jak to zinterpretujesz i jak do tego podejdziesz. Jesteś odpowiedzialny za swoje myśli, decyzje oraz to, jak postrzegasz życie i jak go doświadczasz."
„Celem naszego życia jest podarowanie światu daru naszej unikalności, naszej indywidualności."
Książka Ananda Dílvara uświadamia nam, że największym i właściwie jedynym naszym wrogiem jesteśmy my sami.
