W nocy z 29 na 30 marca 2019 zmarł Zdzisław Tadeusz Łączkowski – poeta, prozaik, krytyk literacki, regionalista, wielki przyjaciel naszej Biblioteki. Od wielu lat przekazywał nam swoją bogatą spuściznę. Otrzymaliśmy m.in. pierwsze wydania poezji i prozy, duży zbiór fotografii rodzinnych, dokumenty osobiste, dyplomy, nagrody z konkursów oraz artefakty, a także rękopisy, bogatą korespondencję Autora, artykuły krytyczne i recenzje.

Zdzisław Tadeusz Łączkowski urodził się w Zawierciu 27 października 1926 roku. Studia polonistyczne ukończył na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wraz z Anką Kowalską, Jerzym Krzysztoniem i Barbarą Eysymontt należał do Sekcji Twórczości Własnej przy Kole Polonistów KUL. Po studiach związał się z redakcją „Słowa Powszechnego" w Warszawie. Opublikował kilkanaście tomików poetyckich, dramatów, prozę, recenzje literackie, filmowe, teatralne. Był autorem kilku tysięcy artykułów prasowych. Do najważniejszych książek Łączkowskiego można zaliczyć m.in. Słoneczniki gorejące (1957), Piękna Rahab (1963), Żałoba z Antygoną (1973), Zaklęty jeleń (1992), Trzy poematy (2000), Czy wszystko już powiedziałem. Poematy naiwne (2007) oraz Ku Wzgórzom Planet. Poematy (2010).

Łączkowski był podwójnym laureatem Nagrody im. W. Pietrzaka; Nagrody Młodych; Nagrody Literackiej „Kierunków"; a także prestiżowej włoskiej Premio Internazionale Narrativa e Poesiadi Giorgio La Pira. Wielokrotnie odznaczony za działalność regionalną, społeczną i dziennikarską. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1977), Odznakę oraz Dyplom Honorowy „Za zasługi dla dziennikarstwa" (1985), Złotą Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury" (1987), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1987), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2000). W 2006 roku otrzymał Nagrodę Jubileuszową Ministerstwa Kultury.

Jak stwierdził Zbigniew Irzyk, utwory Łączkowskiego „są rozpisanym na głosy misterium życia i śmierci. Obrazują wspaniałość i tragiczność ludzkiego istnienia [...]".